NË TEMPULLIN E VETMISË. Poezi nga Vlora Rexhaj MORINA

 

DEHJE

Sonte
Se ç’më deh ky shi
Lehtas
Kur bie supeve
të rënduara të shpirtit

E rrëshqet trupit
braktisun ëndërrash

Si simfoni psalmesh mesjetare

Pikat e shiut
godasin ombrellën e fatit

Bien trotuareve të pashkeluna
bëhen pellgje malli
bashkë me lotët e shpirtit

Derdhë në lumin e gjatë të jetës.

NË TEMPULLIN E VETMISË

Në tempullin e vetmisë sime
Fle një ëndërr e brishtë
E brishtë si gjethi i harruar
Në degëzën e thatë t’pyllit

Në divanin e natës lënguese
Thërmohej lëkura
Në kthetrat e hapura t’erresirës

Si lapidarët e rrënuar shekujsh
Ankthet vizatojnë portrete
N’horizonte të territ

Në fushbetejat e netëve të acarta
përpëlitet trupi im
nën çarçafin e përjetësisë.

NE TË DY

Ne të dy shpirtëra
të pangopur
Shqyejmë sytë
njëri-tjetrit

Ne të dy
horizontesh shtrimë
duart e mpira

Për një copë qiell
Për një copë ëndërr
Harruar diku në
jastekun e fëmijërisë

Ne të dy duar kryq
Sodisim portretet e njëri-tjetrit
Në lumin që vodhi shkëlqimin dritës
tinëzisht

Ne të dy
Shekujsh shuajmë etjen
Me lotët e njëri-tjetrit
që burojnë mallshëm

Pa ndaluar në truallin
e askujt.

N’SHEJTNIN E YJEVE

N’shejtnin e yjeve
u nisën Apostujt

Në lumin Eurat
t’fundit mëkatë lan

Në shtjellat e zjarreve
Që botën kapluan

Dogjën shkrimin e fundit t’ libërit mesjetar

Bashkë me ta shtegëtuan dhe zogjët
Krahprupurtë nëpër gjethe të marra
Lanë krokamën e mram var

Tunelet e shpresës hijet u harruan
Në çdo rrugë të kryqëzuar

Mbet një promete i vrarë!

GRUA

Kang e egër
ngjiz mureve të shpisë

Grua
Dënezje e malltë
që shqyen sytë
e mirësisë

Grua
Tokë e shkeltë në plogën
e vetëmisë

Grua
Legjend murosun
n’pellgun e dashnisë

PËRGJIGJU

Please enter your comment!
Please enter your name here