ZARFI
kur në sytë e zogjve
korbat shuanin etjen,
një fëmijë nga prekazi,
deshi t’ia dërgojë
njëletër diellit..!
asnjë zarf nuk ia zuri
letrën e përgjakur.
KËPUCËT E TIJ
të kujt janë
këto këpucë
që tërë natën e lume
qajnë në pragun e shtëpisë
po këta krushq mërgimtarë
diellin e kujt
janë duke varrosur
në sytë e zogjve…
DEHJA E DETIT
trupi i saj
stinë fluturash,
n’ ishullın e ullinjve,
Ku dhe deti dehej nga
aromë e luleve.
lakuriq ashtu,
na çelte dıellı
duke vallëzuar
bashkë me detin!
DËRRASAT E VETMISË
nuk di
në cilin mal
në cilin lis
rriten dërrasat
e vetmisë.
DIELLI PI UJË NË SYTË E ZOGUT
një flutur dhe një zog
m’i vëzhgojnë
ëndrrat
edhe dielli pi ujë
në sytë e zogut
GRUAJA
me bukuri
i ndez yjet
me xhelozi
i djeg pyjet
POETI
ai që mund ta ndiejë
jehonën
e hapave
të një milingone
dhe kuvendimin e bletëve
me lulet
ai është
poet
VJESHTA NË MËRGIM
të gjitha gjethet që ranë në tokë
u varrosën në varrezat e vetmisë sime
malet e mallëngjimit heshtin
si pesha e qiellit mbi supet e mia
në mërgim
as hija ime
nuk më njeh
mërgimin e bart
si këpucët e mallkimit
dhe si këmishën
e një të vdekuri në trup.
Gjermani, 2015
PËR NJË PLANET PA URREJTJE
me lulen e fjalës
rrënoj mure terri
e në mëngjes
fluturash
dal
me fjalën zemër
në agime yjesh
agoj
me zemrën pëllumb
tremb pluhurin e urrejtjes
nga kishëxhamitë
e planetit
MONA LIZA
sytë e saj simfoni yjesh
duart që e krijuan
këtë bukuri
u çmendën
buzëqeshja në fytyrën e saj
muzikë
që e shurdhoi, beethovenin
