BIE SHI NË MAKTHET E MIA
Bie shi në makthet e mia
Si në mitin e Noes
Lumenjtë kanë dalë nga shtrati
Kanë përmbytur gjithçka
Niveli i ujërave të turbullta
Ngjitet drejt majës së maleve
Vallë a ka gjëkundi Ararat?
Po Noeja i Ri
A ka ardhur në jetë?
A e ka ndërtuar Arkën e Re?
Bashkëkohësit e mi të trullosur
Përpëliten në ujërat e turbullta
Që përmbytin gjithçka
Vallë a ka gjëkundi Ararat?
Vallë a është gjallë ende
Pëllumbi me biskun e ullirit në sqep?
Bie shi në makthet e mia
Si në mitin e Noes…
ULËRIMA E UJKUT
Ka vite që përpiqem ta nxjerr nga kujtesa
Një ujk që ulërin gjithë kohën
Me turirin e ngritur drejt hënës
E kam gjuajtur me urë zjarri
Me shigjeta me majë stralli e kocke
Me pushkë të të gjitha markave
Atë ujk me turirin e ngritur drejt hënës
Nuk e kam vrarë dot
As nuk kam mundur ta dëboj
Ai ka vazhduar të ulërijë
Kurse unë nuk kam mundur ta marr vesh
Përse ulërin ai ujk
Shpeshherë i shoh si shkarrëzehen mbi borë
Ai ujk që ulërin me turirin e ngritur drejt hënës
Dhe pagjumësia ime shumëvjeçare
Sa do të zgjatë kjo kacafytje ?
Këtë gjë nuk e di as ujku
As pagjumësia ime
Ndoshta këtë gjë nuk e di as hëna
Që kapsallit syrin e saj të pagjumë
Duke dëgjuar ulërimën e ujkut…
MALET KAFSHOJNË QIELLIN
Të braktisura nga banorët e tyre
Që ikën dherave të huaja
Edhe malet ëndërrojnë
Të marrin rrugët e botës
Po kush do t’i pranonte
Emigrantë të këtillë?!
Ku do të gjindeshin vallë
Kampe refugjatësh
Të përshtatshëm për trupat e tyre?!…
Të dëshpëruara
Malet heqin dorë nga ëndrra
Për të emigruar
Dhe vazhdojnë të kafshojnë qiellin
Me nofullat e tyre të gurta
Siç kanë bërë prej shekujsh
CUNGJE KOHE
Dikush ua ka vjedhur javëve të mia
Të hënat dhe të dielat
Dikush ua ka vjedhur ditëve të tjera
Agimet dhe muzgjet
Rroj me cungje kohe
I rrokullis këto cungje
Drejt vatrës sime të lashtë
Për të ndezur me to një zjarr
Te ky zjarr më duhet të ngroh
Zemrën time të mardhur
Duart e ëndrrave të mia
Që u ka rënë përthonjsh
Yjtë që vezullojnë në qiell
Kërcasin dhëmbët nga acari
Yjtë e flokëve të borës
Më ngjiten në ballë
Siç ngjiteshin yjtë e verdhë
Në kraharorin e çifutëve
Për të mbetur gjallë nga cingërima
Kruspullosem mbi vatrën e lashtë
Ku ende ndizen cungje kohe…
NOKTURN
Bota ku rroj
I ngjan një bodrumi të paanë
Të populluar nga minj gjigantë
Që ditë e natë e mbushin ajrin
Me koralet e britmave të tyre
Te dera e këtij bodrumi
Varet dryni i një hëne të vdekur
Që nuk lind as nuk perëndon më
Kyçin e këtij dryni e ka gëlltitur
Jonasi i ngujuar në barkun e balenës
Të quajtur Moby Dick
Një dekret i Fatit më ka dënuar
Të jem pre e një miu gjigant
I cili më mbërthen me kthetrat e çelikta
Më bren hundët dhe veshët
Pastaj pjesët kërcore
Të bërrylave e të gjunjëve
Miu i ngopur cijz hareshëm
Mbi kufomën time të gjymtuar
Duke u ngritur mbi këmbët e pasme
Për të mbajtur vesh
Mjaullimat e largëta të Përjetësisë
Ai e shkelmon me mllef
Një asht të mbetur nga skeleti im
Nga frika se mos e gëlltit gabimisht
Dhe i mbetet në fyt
Në bodrumin e zhytur në errësirë
Vazhdon orgjia e minjve gjigantë
E shoqëruar nga koralet triumfale
Të britmave të tyre…
SOT NUK BESOJ MË ASGJË
Sot nuk besoj më asgjë
As te toka që shkel me këmbë
As te qielli që kam mbi krye
Dhe më ngjan si kapak arkivoli
Sot nuk besoj më asgjë
Ardhmëria është fshehur
Në një skutë të pagjetshme
Si një moshatar i kohës së fëmijërisë
Në lojën symbyllurazi
Sot nuk besoj më asgjë
Një ciklon i panjohur
I ka ngatërruar të gjitha
Lindje e vdekje ëndërr e zhgjëndërr
Të kaluarën e të ardhmen
Sot nuk besoj më asgjë
Gjurmët e gishtave të mi
U ngjajnë rrënojave rrotullare
Të një qyteti të lashtë të shembur nga tërmetet
Ose shtigjeve të një labirinti
Që sos te Vdekja
Sot nuk besoj më asgjë
Sot nuk i besoj as mosbesimit tim
Çengel i ndryshkur i ngulur në qiell
Apo kapanxhë prej bronzi
Poshtë të cilës u zihet fryma
Shekujve dhe breznive që kaluan
Sot nuk besoj më asgjë…
TRE MINJ GJIGANTË
Tre minj gjigantë
Të armatosdur me kallashnikovë e me thika
Po kalonin mes për mes qytetit
Ata u binin ca borive
Që buçisnin më fort
Sesa trumbetat e Jerikosë
Njerëzit strukeshin shtatë pashë thellë në dhé
Ose fluturonin shtatë vite-dritë në qiell
Për të shpëtuar nga patrulla
E tre minjve gjigantë
Befas nga toka shpërtheu ujë i zi
Nga qielli ra shi zjarri
Ndërsa në muret e horizontit
U shkruan këto fjalë :
Tre minjtë gjigantë
Janë përmbaruesit e Fatit.
NJË ISHULL DRURËSH
Një ishull drurësh të gjelbër
Të ngujuar midis betonit të hirtë
Të ndërtesave që kishte përreth
Kaq thellë është ngulitur në kujtesën time
Saqë imazhin e tij
Nuk ka mundur ta mbulojë me rërë
Batica e lajmeve të përditshme
Ndoshta kjo gjë ka ndodhur
Ngaqë ai ishull drurësh
Mua më ishte dukur sikur ishte
Kipci im bimor
I ngujuar midis betonit të hirtë
I cili i kishte rrëmbyer një pjesë të diellit
Një pjesë të hapësirës
Ajo që më kishte emocionuar më shumë
Kishte qenë ngulmimi i jashtëzakoshëm
I atij ishulli drurësh të gjelbër
Vendosmëria për të mbijetuar
Edhe në atë hapësirë të kufizuar
Edhe me aq pak diell
Kishte qenë kuraja
Për t’iu kundërvënë betonit të hirtë
Për të përplasur në fytyrën e tij të ashpër
Të pushtetshme hijerëndë
Shpullën sfiduese të gjethnajës së tij…
SHTATË VARIACIONE PËR TË THËNËN E TË PATHËNSHMEN
1
E thëna dhe e pathënshmja
Janë dy fytyrat e pandashme
Të Janusit bifrons të poemës
2
Kanibale që nuk ngihet asnjëherë
E thëna kafshon vazhdimisht
Trupin e të pathënshmes
3
E thëna është uji i mbledhur
Në pusin e thellë të poemës
Nga napa freatike e të pathënshmes
4
E thëna është një bllok mermeri
Në të cilin ngallmohen
Damarët e mistershëm të të pathënshmes
5
E thëna është jehona që vjen
Nga thellësia e të pathënshmes
Kjo kuti rezonance e poemës
6
E thëna është akrobati që ecën
Mbi një litar të tendosur
Mbi humnerën e të pathënshmes
7
Të mbërrish te caku i të thënës
Duke mposhtur trallisjen
Që të shkakton e pathënshmja…
