QIEJT PUSHUAN PERKOHESISHT
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te gjuha me pyje të prerë,
U përpëlit fjala si gjarpër
I shkelur me këmbë,
Në një shteg të harruar,
Dhe një datë u bë si shtëpi,
Buzë lumit,
Ku skelete zogjsh formonin
Alfabetin e munguar
Të shkrepëtimave.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te pëllëmba e prashitur
Me erëra të ngrohta,
Lulëzuan kaktusët e frymëve,
Te gishtat që prekën
Gajzerat e syve,
Dhe fytyra u bë liman
I karafilave të këputur.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te qafa me vela të shqyera,
Litarët e trashë të vargjeve,
Tërhiqnin supet e nxirra
Të muzgut,
U ndezën motorët e mesditave
Të ngrohta,
Te nishanet e zmadhuar,
Poshtë gjinjve të ishujve
Të vetmuar.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te vathët e oksiduar
Të vjeshtës së dytë,
Shtegtuan retë te hipotenuza
E vetëtimave pa drejtim,
Në sqepa të purpurt zogjsh,
Varen mantelet e ylbereve,
Në ditët që nuk iu shmangen
Dyluftimeve.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te zmalti i dhëmbëve të pranverës,
Buisën mollëzat e shiut,
Në fushën e kositur me heshtje
Dhe kodrat shkundën kokrrat
E pemëve,
Te prehëri përvëlues i baladave
Të gërryera.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te bishti i kacatorrit,
Mbi greminë,
Uturima e jehonës formoi
Gërmën e fosforit në shkëmb,
Një valë u ngrit deri te qerpiku,
Ku është ngulur një portret,
Një valë u ul deri të buza,
Ku u mohua një monolog.
Qiejt pushuan përkohësisht,
Te fjongua që lidh dy ninëza,
Nën një katarakt,
Zmadhohet bota te tipari,
Që iu fërshëllen petaleve
Të zambakëve,
Dhe udhët skicohen te gishtat,
Që prekin thinjat e ndritshme
Të maksimave.
ASGJE NUK ESHTE E HUAJ
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur puthja është një zarf
I hapur hedhur poshtë derës,
Kur një rrëkezë shiu,
Mbi xhamin e dritares,
Bëhet celës soli i avulluar,
Kur buza bëhet pentagram
Mornicash,
I trupit që kthehet në sinfoni
Detare.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur vjeshta zgjedh pajtonët
Te epigrami i bukur në shi,
Kur era zgjedh shatërvanët
Të stilojnë brengën që nuk
Zbret nga pemët,
Kur malli hap erashkat
Te gjurmët që nuk dinë
Të kthehen mbrapsht.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur hëna mban frerët e baticës,
Në tëmthin e revoltuar,
Kur gishtat kurdisin fatet,
Në shpinë të stinëve
Të mikluara,
Kur e qeshura e grunjërave
Udhëton me vahun e një vetulle
Të shpupurisur.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur një lule bën stampa,
Te floku i kryqëzuar me erën,
Kur fari pajtohet me dallgën,
Te syri që i mungon deti,
Kur fjala nuk e gjen dhomën
E parapaguar me mungesa.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur mbrëmja e vetmuar abanon
Tingullin në heshtjen e shartuar,
Kur vezullimi ndez cakmakët,
Te instiktet përkohësisht
Të zgjuara,
Kur të hënat mbajnë poshtë
Krahëve të lëshuar,
Pellushët e zhubravitur
Të dritave të mekura.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur sirtari i një loti të pafajshëm,
Tërhiqet deri në fund
Të një përshëndetje kalimtare,
Kur vozitja e një rreze dielli
E ka targën te vala e lumit
Pa kthesa,
Kur puhiza e ngrohtë
Var flamurët te beli i hollë
I një klithme pa drejtim.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur moli është një dorë
E hapur,
Ku vijat e fatit ankorohen,
Në thellësitë shkumbëzuese
Të ligjeratave,
Kur thinja është metroja,
Që futet në tunelet e ngazëllinit
Të mbytur të mullagave,
Kur rrudhat bëhen organo
Të dimrit,
Që mban nën sqetulla paterica
Shkrepëtimash të thyera.
Asgjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur një akord bëhet oxhak
I kërthizave që digjen në heshtje,
Në diellin e dhjetorit,
Kur një gazelë e nxjerr nockën,
Te gjëagjëza e pyllit më dëborë,
Kur qielli dështon buullimat,
Te qerpiku i djegur i një melodije.
Agjë e huaj nuk është
Më e huaj,
Kur ujëvarat burojnë nga fytyrat,
Që bëjnë pakte me ylberet,
Kur kuajt e djersitur shkrofëtijnë,
Në korsitë e pandara të frazave
Homogjene,
Kur muaji Mars bëhet delfin,
Që kërcen yll më yll,
Në oqeanin e gjithësisë.
NJE ZE
Një zë
U bë prizë qelqi
E ndijimit pa emër,
Hiq e vur te nervi i tendosur,
Që i mbante ndezur
Mesnatat e gjata,
Kur befas trokiti
I hirtë mëngjesi,
Gjumi kishte veshur
Radiografinë e hapave.
NJE GJE NUK TA THASHE
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Me shira të rrëmbyer,
Kur vjeshta i kish xhepat,
Te bulëzat e zmadhuara
Të kurrizit të djersitur.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Më ngrica nëpër drurë,
Kur sythi e mori fërshëllimën
E melodisë,
Te buzët e shatërvanit të tharrë
Nga përmallimi.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Me radiografinë e hënës,
Në profilin e gjethes,
Kur buritë e makinave
Skiconin horizontin me qumështin
E gjirit të një nëne,
Që ushqente fëmijën në sediljen
E pasme të një reje.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Me solfezh të lagur,
Te parvazi i boshatisur,
Kur lejlekët e lëshonin
Qiellin e vranët,
Nga këmbët e zgjtura,
Mbi vargjet e lira
Të recitalit të bubullimave
Të thekura.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori,
Në pyjet që cicërimat
I mbanin si fije shkrepëse
Nëpër duar,
Kur bokërimat e bardha
Ndërtonin në qëndrën e ciklonit,
Panairin e akullit ku qeshja
E humnerave skaliste shandanët
E frymës së tokës së plasaritur.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Me kanatat e ngrëna të puhizave
Detare përmbi pemë,
Kur mesdita vishnin polumbarët
E elipseve,
Që bashkonin gadishullin
E një vajze vjeshtore,
Me ishullin e një djali,
Që përmbytej te vetullat
Me vreshta të krasitura.
Një gjë nuk ta thashë,
Te gjërat që i pashë,
Në atë ditë tetori
Me një tren me drita
Të fikura,
Që nuk ndalonte në asnjë
Stacion me sofizma të shkurtra,
Kur hijet e tjerrura shalonin
Një pendim të vonuar,
Ne fushën e shkretë,
Ku gjysëmnetët mbjellin
Me përpikmëri,
Vetveten në kubikë
Me të qeshur korriku.
NJE SYTH
Një syth
U bë buzë
E rrjedhës
Në xham,
Unë e kalova
Lumin e pëshpërimës
Me rremat e syve
Të fytyrës që mu bë
Dallgë.
NJE VIJE E BARDHE
Një vijë e bardhë,
Në hapësirën e bardhë,
Një heshtje e bardhë,
Në bardhësinë e heshtjes
Dhe qiellin e ndan më dysh
Gusha e nxjerr nga sorkofagu
I diellit.
Një vijë e bardhë,
Në hapësirën e bardhë,
Një heshtje e bardhë,
Në bardhësinë e heshtjes
Dhe qiellin e ndan më dysh
Puthja me karafila të shkërmoqur,
Në pëllëmbët e hënës së tretur.
Një vijë e bardhë,
Në hapësirën e bardhë,
Një heshtje e bardhë,
Në bardhësinë e heshtjes
Dhe qiellin e ndan më dysh
Sonata e avullit që del nga lëkura
E lagur e drurëve të mesnatave
Me gjëmime të fashitura.
Një vijë e bardhë,
Në hapësirën e bardhë,
Një heshtje e bardhë,
Në bardhësinë e heshtjes
Dhe qiellin e ndan më dysh
Koka e mbështetur te gjoksi
Me akordet e flijuara të vjeshtës.
Një vijë e bardhë,
Në hapësirën e bardhë,
Një heshtje e bardhë,
Në bardhësinë e heshtjes
Dhe qiellin e ndan më dysh
Buza që bëhet trampolinë
E fërshëllimës së flokut,
Në supet e zbuluara të mjegullave.
MIDIS VETMISE
Midis vetmise
Zgjodhe vetëtimat e fushës,
Që vetullat i dogji,
Te pylli i lagur në gravurë.
Midis vetmisë
Zgjodhe breshërin mbi cati,
Që qerpikët morën formën
E kaprollit,
Që me brirë goditnin portretet
Që shkrinin te xhamat e harrësës
Pa koordinata.
Midis vetmisë
Zgjodhe sythin celur në gishta,
Te trupi që zgjodhi muzikën
Te rrëkeja,
Kataraktet ngrinë fërshëllimat
Te drurët.
Midis vetmisë
Zgjodhe tufanin e flokëve
Në erësirë,
Te tëmthat e trazuar
Dhe ulëritës,
U zgjuan një grumbull pulëbardhash,
Që detin e cukisnin,
Në mozaikun e pëlhurave.
Midis vetmisë
Zgjodhe lulen e palosur,
Në një faqe libri,
Te shkronjat që u bënë
Buzë poleni farfuritës,
Fluturat e hënës stamposën
Krahët që përqafuan erën
Me shqisa të zmadhuara.
Midis vetmisë
Zgjodhe kepin e nuhatjes
Së mirë,
Te zgavrat e guackave
Të hapuar mbi rërë
U strehua buzëqeshja e rrudhur
E zbaticave,
Kur bregu u bë prehër
I shqepur nëne.
Midis vetmisë
Zgjodhe koralin e gdhëndur,
Te ninëzat e Majit të papërmbajtur,
Te portet e ngazëllimeve
Të fjetura,
Spirancat ngrihen nga shtyllat
Kurrizore,
Që bëhen pentagrame të trupave,
Në ethe mesnatash.
NJE DIELL
Një diell
I zi
U bë pikë,
Mbi buzët e hapura
Të tua,
Unë thithja ditën,
Që nuk dinte
Të perëndonte,
As pas fytyrës tënde,
Prej gllënjke
Kripe.
SHINAT NE VJESHTE
Shina në vjeshtë,
Ka një emër vajze të puthur,
Në mesnatë,
Ka një amplitudë që ngulet,
Te nervi i gjethes që puthitet
Në xhamat që ka lënë peng
Virgjërinë,
Shina në vjeshtë,
Veshtull vreshti te cepi
I buzës,
Që ka humbur ylberin e fatit,
Rrudhë te balli,
Që e skalisin ujrat që rrjedhin,
Nga trungje me emra rë përvecëm,
Shina në vjeshtë,
Tingull i trupit që loz me stuhitë
E shekullit të harruar,
Skelë e mallit që zgjidh
Litarët e lotit të pazgjidhshëm,
Shina në vjeshtë,
Firma e pushit mbi jakën
E një peliceje të shkundur,
Tunel i hapur te kërcelli
I një trëndafili që ka harruar
Fizarmonikën te sumbulla e ujit,
Shina në vjeshtë,
Fjalor xixëllimash që përcëllon
Gishtërinjtë e holluar
Të kontakteve,
Monolog i strehës me rrebeshin
Që përmend vetveten,
Te gjëmimi i shkrepëtimave,
Shina në vjeshtë,
Labirinth i frymëmarrjes,
Që ndez fenere në lukthe,
Inspektor i dëshirave që trembin
Urithat e natës pa hyrjedalje.
HARRESA E NENES
Harresa e nënës
Veshi një palë këpuce,
Prej xhami,
Në shtigjet që nuk e njohin
As atë vetë,
As fijet barit që i mbeteshin,
Mbi fustan,
Nuk i përkëdhelin më as fjalët,
Që i kanë mbetur te gurët
E nxehur të lumenjve.
Harresa e nënës,
Magmë e ngurtësuar,
Te mollëza që nuk bie
Në kompromis,
Me pemët në shkundjen
E fatit të vet,
Qerpik i prerë mbi retinën,
Që bashkon humnerat me dritën
E vet të mekur,
Fitil i fikur te buza,
Ku stinët mbetën
Pa fytyrë.
Harresa e nënës
Një magje që nuk zihet
Më brumi,
Një cark ku zihen bishtat
E mjegullave gri,
Një tabele e zezë ku gishtat
E mardhur mbetën pa shkumësa,
Një havanë ku thërrmohen
Cicërima e mbetura pa hapësirë.
Harresa e nënës
Një lugë e zbrazur kafeje,
Te xhevzeja me ujë që vlon
Mbi zjarr,
Një appel pa listë të emrave
Të përvecëm,
Një ortografi bari e shthurur,
Pa këmbë zogjsh me vesë,
Një oxhak pa firma tymi,
Në kujtesën e qiejve.
Harresa e nënës
Një oborr me përemra
Që ngatërrojnë gjurmët aty,
Një rrafshnaltë me një mulli
Të braktisur në breg,
Një tempull i vjetërruar pa gjuhën
E këmbanës në mes,
Një trojkë dritash pa festë,
Në sheshin e qytetit.
Harresa e nënës
Një kokërr breshëri mbetur,
Në mullinë e një gjethe molle,
Një spirancë e ndryshkur,
Në ishullin që varros shtrëngatat,
Një medalion pa fatografi,
Në qafën e një fëmije të verbër,
Një lutje që nuk ka gjunjë
Të bie para një altari
Të zhveshur nga fjalët.
Harresa e nënës
Një pedale nën këmbët
E zbathura të ngricës,
Një kanellë që ka humbur
Erën mbi një tas me ëmbëlsirë
Të mbuluar,
Një vijë hekuri mbi një
Fanellatë që ka humbur
Ngjyrat e theksuara,
Një perde e trashë e tërhequr
Me fundin e një e kolle
Të tharrë.
