MË NGRINË SYTË
Kam parë në një fotografi
sytë e një vajze kurde. Vetëm sytë.
Prej tyre buronte liri e mbështjellë
me brengë e trishtim,
rrezatonin mallkim e urrejtje.
Asnjë pikë vesë dashurie
mbi gjethet e pyllit që valavitej
në retinën e atyre dy syve të gjelbër.
Më ngrinë sytë tek ajo…
Tek ajo
bijë njerëzish të lirë pa liri.
I LIRË
Poetit rebel Pano Taçi –
Kur flasin për të, pa dashur u vizatohet
një buzëqeshje e habitshme
(nuk është as keqardhje e kotë, as simpati e rreme).
Poeti përçmonte vuajtjet, tallej me vdekjen,
po më tepër gënjente jetën.
Atij i mjaftonte një pjatë pilaf, një krikëll birrë
dhe cigaret në duart plot kallo me nikotinë
që nuk i janë hequr as në varr.
Duart e tij – duar karpentieri të lartësive,
duar poeti aventurier.
Ai rrëfente copëra të shkërmoqura nga jeta e tij. Ai vetë
nuk e dinte ku fillonte e vërteta
dhe ku mbaronte magjia e fantazisë.
E vërteta e Panos – e hidhur si burgu e vetmia,
e dëshiruar si seksi dhe erosi pa turp.
Askush nuk i çon qoftë dhe një lule
në varrin barmbuluar pa pllakë mermeri.
Po ai zemërgjerë, i ndjeshëm si valë deti
la pas tufa poezie të zeza e të kuqe
që lexuesit të kujtohen se vdekja
është tallje që duhet tallur,
se jeta është vuajtje që duhet vuajtur.
Pano Taçi – njeri i lirë
brenda burgjeve të ndyrë.
Ai e dinte që do të harrohej,
prandaj nuk harroi kurrënjëherë
të jetonte si rebel
me një tallje që duhej tallur,
me një vuajtje që nuk duhej vuajtur.
THIRRJE
Zemërim që nuk shpërthen,
të kanë lidhur me litar?
Ngordhsh e mbetsh në llapërçinë –
zbardhalaq e rrënjëdal!
Zemërim që nuk shpërthen,
kush guxoi në gjumë të vuri?
Ta ka shkrirë çdo qelizë
një përbindësh me kokë guri?
Zemërim që nuk shpërthen
si baruti krejt i lagur,
nga një shi i zi skëterrë,
përjetsisht ke për t’u kalbur?!
Nga një rreze ngrohtësie
fije barit botën tundi.
Zemërim, shtrëngoi dhëmbët,
hapi sytë e krahët shkundi!
EPIKË FETARE
Te derë e kishës, te derë e xhamisë kërkova shpëtimin.
Ndihmë i kërkova Zotit, as: ‘Ndihmo veten!’ nuk më këshilloi!
Lexova Kuranin, lexova Biblën, i urtë u bëra,
punova si kalë po mbeta që mbeta me xhepa të shpuar.
Te derë e kishës, te derë e xhamisë çdo ditë hynë e dalin
njerëz me mjekra – punëtorë të hënës, këngëtarë të shkretëtirës.
Te derë e kishës, te derë e xhamisë – mjeranë e sakatë
luten e luten për pak lumturi, por mbesin të palumtur.
Te derë e kishës, te derë e xhamisë çdo ditë më shfaqen:
fantazma e Niçes, portreti i Migjenit.
ME SYTË E DETIT
Mos vallë prindërit e tu kanë gabuar?
Në vend të syve të kanë vendosur dy hëna të plota
të etura për ujë.
Nuk i zë besë rrenës së bardhë.
Sodis detin… befas
në sytë e tu rrjedh larmia e ngjyrave të valëve,
në buzët e tua frymon flladi i Jugut,
në gjinjtë e tu ndiej lëmimin e zajeve të bregut.
Nuk i zë besë detit edhe kur duket i fashitur. Thellë vlon
i nervozuar – përgatit thikat për ndeshjet me tufanet,
më qesh ironik për dashurinë time foshnjore.
Mbrëmë në ëndërr t’u shfaq deti…
valët e egra… shkëmbenjtë kokëfortë…
dhe mbi ta
klithma vajtuese e pulëbardhës së dashuruar…
Te këmbët e mia – deti
dhe premtimi i syve të tu.
VETËMASHTRIM
E kapa Kohën për supesh,
më iku më la pa mëshirë.
Sërish pas saj renda
natë e ditë djersita gjuhëdalë…
Së fundi me frymë të zënë…
e arrita
për zverku e mbërtheva.
E theva qenen! – Brita i ngazëllyer.
Ashtu i lodhur, i kapitur, i përgjumur
mes ëndrash djallzore dremita e fjeta…
Kur hapa sytë
Koha kishte fluturuar në pakthim.
SAZANI OSE PEIZAZH I NGRIRË
Sazani –
valëzim i gurtëzuar mbi det
herë hedh përdore një valle me Adriatikun zemërak,
herë përqafohet me Jonin e ngrohtë kokëshkretë,
herë u nxjerr gjuhën brigjeve zilare të Puljes,
herë bën vetëvrasje – kthehet në shkretëtirë…
Herëherë këlthet e çirret
me duart si buri antike drejt tokës nënë:
Zgjohuni nga gjumi,
o të droguar nga hashashi i Lindjes, ndryshe
asnjë diell nuk u ngjall dot!
Sazani – ngrirë në bebet e syve tanë
përherë të përgjakur.
PROFECI
“Kostandin – i tha e ëma të birit
(atij që koha e pagëzoi “i madhi”) –
bëju i krishterë, se kryqi të dha fitoren e madhe.
“Jo nanë – ia ktheu ai me keqardhje – nuk mundem.
Mbrëmë pashë në ëndërr si u dogj e u përzhit mes flakëve
një qytet me emrin tim.”
PËRKOHËSI
Buzë detit
skulptori i moshuar po sodiste valët,
që dukeshin e zhdukeshin pa da
dhe pirgjet e rërës të ngrira si dhimbje.
Shtangu para një çifti të ri
që po putheshin ëmbëlsisht ulur mbi rërë
dhe i fotografoi me sy. Pastaj,
pak metra më tej u ul në gjunj,
krijoi mjeshtërisht me rërë të njomë
çiftin e përqafuar.
“E paskam qarë!” – pëshpëriti plaku, njëherësh
edhe i kënaqur edhe i trishtuar.
Kalimtarët qëndronin dhe mahniteshin me atë skulpturë…
“Si kjo vepër e përkohshme
do të zhduket nesër edhe kjo dashuri e vërtetë”
tha me vete skulptori dhe nënqeshi hidhur.
NË ËNDËRR
Kapa një reze dielli,
e vërtita si fëmija një fill me buburecin fluturues.
Rrezen e rrotullova, e rrotullova, e rrotullova…
u bë spirale ylberi.
Mbeta brenda saj i llahtarisur
e përpëlitesha e përpëlitesha…
As që e kisha menduar që drita të kthehej në skëterrë
ku u dogja e u poqa dhe u shndërrova në hije.
NUK KAM KOHË
Nuk kam kohë të vdes
nuk kam kohë për vogëlsira
nuk kam më ëndrra
nuk kam kohë të gaboj
Kam vetëm ca dëshira të marra
që goja nuk m’i zë
dhe dora nuk don t’i shkruaj.
TË FALEM TOKË!
Pse nga dita në ditë krusem e krusem nga një milimetër
dhe gunga e devesë më rritet mbi supe?
Ndoshta rëndesa e Tokës më tërheq pandalas,
derisa Toka të më marrë në gjirin e saj plot rrënjë e krimba…
Jo më kot thuhet: Nga balta në baltë.
Falemnderit Tokë!
