PORTRETI I NËNËS
MUZG I FTOHTË
Muzg i ftohtë. Shi i prajshëm, i hollë rigon
Ku ta fshehësh veten nga harresa dhe ngrica
Me këngë çfarë të thuash ?
Në zemrën e kujt pa gajle natën ta kalosh
Ku trazimin tim të kahershëm ta fshehë
Kah për të ikur ?
SHTËPIA JONË
Së cili prej nesh e ka nga një kënd
Të dedikuar për vetmitari
Nëna është në dhomën e pare
Ku ndjehet erëmimi i ftoit
Në mur fotografia e ne- fëmijëve
Ashtu që ajo shpesh flet me ne.
Vëllau e ka marrë botën në sy.
Në dhomën e tij e presin
Fëmijëria
Dhe disa këmisha të pastra
Të cilat nëna i ruan me kujdes.
Motrat janë në kthinën e tretë
Në pëlhurën e bardhë qëndisin
Ëndrrat vajzërore.
Për veten
nuk ka nevojë të flasë.
PORTRETI I NËNËS
Shikimi i saj
Përgjatë fushës ka gjezdisur
Kuajt në bishta e kanë shkyer.
Dëgjimin
Ja shpërthejnë me tringëllime
Këmbonat mbrëmësore.
Pikëllimi
Ia ka vjerrë
Në supe
Gjethin e vdekur vjeshtor.
Në mur fotografia e saj
Ajo mes mureve dergjet
SËMUNDJA E BARËRAVE TË VENDLINDJES
1
Ku jam kështu tash-çfarë po ndodhë
Dhe zemrën time stuhia po e shtrëngon?
Tash jemi vetëm. Asnjë shok, as rastësisht nuk qëllon,
Derisa këndej pari pikëllimi i vendlindjes shtrëngon.
Befas shfaqet zogu natësor me cicërime
Ku jemi tash- ku është Vërbica ime ?!
Vendlindjes kush i këndon duhet të lëngojë
Gjitha fshehtësitë e barërave të vendlindjes e fierit.
2.
Ku mbeten ditët, kah na shpijnë vitet
Kush na e grabit gëzimin e botës?
Kush është ajo butësia, jona fëmijëri
Ku na mbeten ato netët e pabrenga?
Kush merr guximin të na vjedhë ëmbëlsisht
Kush mund të na thotë se çfarë ka ndodhë?
Vendlindjen kush e këndon- duhet ta lëngojë
Gjitha sëmundjet e barërave të fshehta e të fierit
3.
Vendlindje nuk është rruga e asfaltuar
Nuk është Vërbica- kjo dhomë e hotelit
Aty asgjë nuk ka pos bardhësisë se murit
Vallë kjo vetmi plagët të na i shëroj
Shpatijet dhe fushat bleroshe ku janë
Çka mund të lulëzoj nga ky gurë, në këto anë ?
Vendlindjen kush e këndon duhet t i lëngoj
Gjitha sëmundjet e fshehta të barërave e të fierit!
4.
Më thuaj shpirti im i mirë, më thuaj
Këtu fushat e arta të thekrës ku janë ?
Ku janë Katunishta, e gjelbra Duzhica
Ku ta dëgjojmë këngën e zogjve të vendlindjes ?
Ku janë fëmijët e mirë me të cilët kemi lozur
Qershitë e vendlindjes derisa natën e vjedhnim ?
Vendlindjen kush e këndon – duhet lënguar
Gjitha sëmundjet e barërave të vendlindjes e fierit
5.
E hapë dritarën.Qyteti qetë dremit
Fshehtas e veshë me të bardha stuhia.
Fanari i rrugës fërfërin si qiriri
Them-se po derdhen lulet qiellore
Dikund lart në Mal t Zi, Vërbica ëndërron,
Jo! Por po lulëzojnë degët e saja
Vendlindjen kush e këndon, duhet, duhet të lëngoj
Gjitha sëmundjet e barërave të vendlindjes e të fierit.
MOS I THUAJ ASKUJT
Ty,
E cila e ka njohur jetën time
Mos i thuaj askujt
Asgjë për pikëllimin tim
Thuaj i lumtur është
Shumë i lumtur !
Mos thuaj për netët e mija
Të gjata -shumë të gjata të cilat i lëngoj
Ti e di-dhimbja është imja, e askujt tjetër
Mos thuaj se unë nuk dëshpërohem
Kur dikë e pres-e nuk vjen.
Pse e si kjo t u interesoj të tjerëve?
Askujt, asnjë fjalë, Këngën
Thuaj ,kemi jetuar, dhe ashtu ishte
Të gjitha tjerat m i le mua.
*Nga libri më i ri i Safet Hadroviq-Vërbiçkit: “Divan-Antologji e lirikës personale”(Rozhajë-Cetinë 2023).
