NË MES LULEVE PRANVERORE
E çka s’bluan koka e njeriut në vlime ndjenjash
Ripërtëritje malli e emrit kuptimplotë – dashuri
S’kthehet më trupit e mendjes së shëndoshë
Verë as dimër s’i ngjan atyre dritareve të vogla
Kujtime të ëmbla veç ajo kohë i ruante në vete
Kur ishe i vogël e të merrte babai përdore tok
Në festa e dasma ku jehonte kënga e vallja
Ku hidhej mahi’ e ku dëgjohej anekdota e hollë
E para e tejdukshme tjetra pak e kushtueshme
Atëherë kërthi pa derte e halle si kaltërsi qiellore
E ato mësime i gëzuar prore q’i rrëfeje përrallore
Dhe nëna të merrte gjithashtu përdore qosheve
Sa shumë e doje Ditën e Grave me nuse varg-varg
Lule të ndriçuara rrezesh në tokën e butë lulëzuar
Buzëkuqe e të bardha lahuri si bora në mes blerimi
Secilën e hijeshonte nuri secila më e bukur se tjetra
Dhe ishe dashuruar në njërën – prore nuk e harroje
Sa dhe në mesnatë në ëndërr të shfaqej ajo shajni
Mrekulli për një fëmijë që nxiste rritë me shpejtësi
Inat ia kishe vetes se ende ishe kalama e pak i lehtë
Askujt s’i tregoje për ambiciet dashurore si i pjekur
Dhe dorë pas dore të bartnin e të përkundnin si bebe
Të gjitha dëgjoje – ama mua pak moj ta preki njëherë
Ta puthi ta trusi ta shkundi e ta shtrëngojë për faqe
I lezetshëm biondi si rrushi i njomë dhe s’kishte drojë
E kujtonte vargimin e atyre hyrive si mjellma liqeni!
Ti, si një i lodhur kur e merr uria e gjumi udhëtarin
Syçelë shihje ëndërr bujshëm duke thith atë qumësht
Në katin e dytë të asaj pemës pjergull o ëmbëlsirë
Dhe përjetimi ishte i ngushtë e këputur pa frymë zor
Hapësira të zihej si sot korridoreve të larta e të gjera
Nga njëra qafëgastare shumë krenare si nimfë deti
Puliteshe në prehër me sy kthyer nga gjinjtë e gryka
Si një dhelparak i kuq me qetësi zbrisje nëpër gjunjë
Si shkallë të asaj godinës së re bardh si letër lëkura
Dhe njëherë një shtrëngim e përqafim që s’e harron
PËR PAK HAPËSIRË U VYSHKËN LULET
Kujtesa domosdoshmëri nga nxitja vetvetore
Kosa vazhdë zakonore po digjte me mall’ eshke
Druri i njomë do të hidhej në greminat pa fund
Ëndrrën e dashurisë e fshihte nën sqetulla besa
E mbante rojë si qeni e mbyllte laurë kalimtari
Kalbej njomësia gërmadhave e kozmosit kudo
Ngadalë afrohej një stinë me përmbajtje tjetër
Niste me hezitim ndonjë njeri me aq seriozitet
Kishe braktisur ndjenjën se s’ke rend djalë i ri
I ftilluar tashmë e rrezatuar në rritje me shtat
Kokëlartë sokakut ndieje një krenari zemërore
Ngrehje flokët anës së djathtë me sy si kaprolli
Mali ka veshë derisa të kujdesesh vetë përfushë
Ikin thëllëzat e fshatit përreth koke deri te caku
Rrallë të ndalë kush për ta shtrënguar atë dorë
Tinëzisht nën sqetulla e shikojnë biondin e vogël
NGA SHTIGJET E NEMURA
Si sot njeriut i bie në sy ende ecja jote asaj rruge
Shkolla thërriste për shpëtim njerëzie Zijemre e re
Dimi me pështjellak të zi vajzërie e opinga llastiku
Flokë ndara të krehura e krahosh me shumë rruaza
Ngjyrat reflektonin dritë diellit pranverorë ato ditë
Tash kujtohesh se vërtet ishte një stinë e re për ne –
Të mësonim shkrim-leximin për njohje të vetes tonë
Vjershat e shkurtra të krasitura nga rilindësit u panë
Qe! Pishtarët e arsimit e të ringjalljes së jetës dardane
Zijemre s’të kam parë më veç kujtimi që u ruajt për ty
Krahoshi reflekton qeshjen këtyre lugjeve bjeshkësh
Dhuratë e ngadhënjyer si të rrëmbeu dashnori flakë
E të rikthyen kusarisht prapë për t’i shuar gudulisjet
Dhunuan derisa i dashuri yt ishte shërbeu i detyruar
Sigurisht me mund u ktheve në përtëritje kënge sërish
Si gur i parë mbi themelin e godinës rrok-qiellit urban
Si gjahu në ikje për të shpëtuar lëkurë e kokë njëherë
Si sot nuri të kujtohet pamja që s’fshihet nga mendja
Nga vdekjet e moçme palë-palë Malësia po ringjallej!
PËR PAK PA U NJOHUR
– Për një zonjushë humanitare
Është njerëzore përtej dashurisë së tillë shpirtërore
Fillim dhjetori atij viti provoi ta shohësh ngrohtësinë
E gjete të lodhur përmbys gjakosur si gjysmë fjetur
E kape e ngrite për krahu e barte si nëna e vet dikur
Shpëtimi varej në krah një engjëlli që s’e kujtoje fare
Heshtja të la pa e njohur e pa e takuar engjëllushen
Për pak kjo kohë krijoi do ëndrra njerëzore të tjera
E harroi atë të rastësishmen me vlerë aq të madhe
Dhe s’u shpagua ajo që grishte për çdo çast takimi
Të dish ta duash si një motër me vëllain me një gjak
S’do ta shmangësh nga syri i mendjes se të rri ankth!
S’KA PREMTIME AS MËSHIRIME
Çfarëdo dukje e çfarëdo bukurie e ngjeshur
Dritë fytyre si hëna në pesëmbëdhjetë mes qielli
As kënga e Orfeut as zanat e malit s’të përcjellin
Çfarëdo flokësh të gjata përposh shpine te vithet
Kobi i zi u merr erë për ditë e çast të fundit ndien
Çfarëdo vetullash sysh ndrinë më fort se vetëtimë
Në çast e ndalin diellin e shuhen si flakë nga kashta
Çfarëdo kraharori e barku stilizues tërheqës pjergull
E padukshmja ironi gojëmadhe zgërdhihet ditë natë
Shqyen si bisha e uritur pa mure pa avlli e pa armë
Çfarëdo dhëmbësh e goje ëmbëlsirë si nga mjalti
Dheu qanë ta ketë në bark sa më shpejt veç skëterrë
Një vizatim i thjeshtë karikaturë pa u lodhur artistët
Çfarëdo lutje e dhimbje me hungërima që thërrasin
Asnjë forcë e bukuri shpëtim nëpër kohë s’kursehet
Zhdukja e sigurt e pa pritur nga magjistare e heshtur
KAPËRCIME ME REZGNACION
Si një bletëz që shëtit lule më lule livadhit
I kthen shpinën më të bukurës ashtu pa gojë
Asnjë shenjë veç dielli bie nga kupa qiellore
I jep ngjyrën e përgatit për ta përkëdhelur
Nxehtë derisa ta përvëlon si uji valë lëkurën
Deti as lumenjtë e kësaj bote s’e freskojnë
I doje aq shumë fluturat e i lë të fluturojnë
Le ta gjejnë fatin secila në sytë e ardhmërisë
Pa fjalë ndonjë e dashur thellë të ndëshkon!
VETERANI NË RRUGËTIM TË FUNDIT
Vdesin bashkë me strajcën dhe mirëmbajtësin
Të gjitha lëndët e buta e të ngurta pos atij gurit
Tash syri gjithë kureshtar i jep të drejtë vetës ngul
Dhe kredh fushës së gjerë deri te do maja të larta
Shkëlqyeshëm sodit pjesë të ima sa qime e rruaza
Ngjyrën dje korb apo të sotmen bionde sy-blertë
Erëvera këndell udhëtarin në kënd fshehtë i rri
Shumë prajshëm e me ledhatime lehtë i ndihmon
Rrugës i ngarkon dëshirat e një krah thasë harresa
Pas kohe i gjithë rrethi do të ndërrohet me një tjetër
Ndoshta Fakiri do të gjendet sërish nëpër këtë shesh
Padukshëm i takon me sy të gjitha figurat e dashura
Tash të mplakura e me thinja ndryshime vijueshëm
A do të gjendet fjalë e lehtë për grishje dashurie –
Kurrë s’vdes sa e moçme e sa shpejtë të përshkon
Trupin e ndez ky emër dhe sytë harrohen në breg
Ku mbet kasollja e ndërtuar me shkopinj e baltë
As malli nuk vdes kurrë pas shpine ditët i numëron
Njëherë fshihen të gjitha këtij rrotullaku e zigzagu
Ti gjen strajcat në mijëra copa ëmbëlsire të gatuara
Ngazëllehesh në njeriun e ri e atë sëmundje të dashur
I dorëzon enët dhe almiset e punëtorisë me dëshirë
Po malli nuk shuhet deri në pikën e fundi të syrit blu
I moçmi në rrugëtim nuk e harron emrin dashuri –
Dritë dielli simbol i mashtrimit të veteranit në rrugë!
Gjilan, korrik 2023
