VETMIA
Bota mbet
Planetë e mërguar
Lule e heshtjes
Maja e shpatës
Në bebëz të dritës
Vetëton
RËNIA S’ËSHTË HUMBJE
S’ është rënia humbje
Humbje s’ është me ra
S’është cung i vetëm në pyll
MERRENI KËTË GUR
Merreni këtë gur e hidheni
Ku të doni
Nëse dëshironi
Përtej fillimit tim të fisit
Përtej nëntë plagëve të Gjergj Elez Alisë
Gozhdoni po deshët
Muroni
Merreni këtë gur
Pagëzojeni ose lëreni pa emër
Kohës ndërrojani klimën
Pa tokë lëreni pa qiell
Merreni këtë gur e hidheni
Ku të doni
Fortësia e tij na përjetëson
KULLA E BALSHAJVE
I rri afër Zotit
Se nuk u zihet besë
As njerëzve
Kur dielli godet në kokë
Bie në gjunj para Ujit të Madh
Sytë i lanë në shuplaka engjëjve
E një zog i qëmotshëm ngrin në ajër
Përderisa të zgjohet Bindi
Erërat detare t’i lidhë për rrënjë ulliri
Kush u ngjit aty
Harroi diçka të marrë
Dhe Zotin nuk e troi kurrë më
REÇAKU
Na vrasin të na bëjnë të pavdekshëm
Ku të kesh fat
Një herë në njëqind vjet
Ndodh të krahasohesh me Zot
MACA E ZEZË
Në udhëtimin tim
Një mace e zezë më ndjek
Shpirti më thotë
Në gjysmë rruge ke për të mbetur
E kënga më thotë
Kurrë s’do t’më këndosh me zë
E drita më thotë
I verbëri i verbër ka mbetur
E ëndrra më thotë
Më kërko në zhgjëndërr
Pa eja e thuaje atë fjalë
Kur s’di kë dashuron a urren
Eja e besoji fytyrës në pasqyrë
Një macë e zezë më ndjek
Në udhëtimin tim
Orën e fatit ajo dikton
Atdheu i mbërthyer në arkë
MARTIN CAMAJT
Del në mëngjes Evropës
Për një lutje fisi
Shpirtin asgjë nuk ta qetëson
Në mbrëmje kthehesh dikur vonë
Dhe kur zonja Evropë
Mbyll dhe syrin tjetër
Nxjerr nga arka Atdheun
Dhe në dritë të hënës
E peshon në shuplakë
Damar pas damari e shpalon
Kushedi për të satën herë
Duke i gjetur kuptime të reja
Të bëhet se thërret ndonjë zot të harruar
Të bëhet se kush ikën
Nga përqafimi i llahtarshëm
Vë veshin pastaj dhe dëgjon trokun
Mes Drinit të Bardhë e të Zi
Që vetëm ti e kupton
Me ferk mbërthen atdheun në arkë
Dhe merr Evropën në sy
I bindur se asgjë nuk peshon më rëndë
Në hall na qite Burrë Malcie
Me ata zëra paganë bubullinë Dheu
Me ato ethe Arbërie
GRIGJA
Më ra në qafë ujku
A lidhet qeni natën
Pse e lidh
Kur ulërin Mali
Më ra në qafë Ujku
Në ëndërr më shfaqet Grigja
Pa kënduar gjeli
Nuk çel drita
UNË NUK JAM AI
Ai pranë dritares
Nuk jam unë
është jot ëmë
Që të kërkon në turmë
Ai në fund të dhomës së errët
Nuk jam unë
është yt vëlla
Që përmallshëm fyellit i bie
Ai para pasyrës
Nuk jam unë
është jot motër
Që flokët shkurton
Lum Lumi
Unë jam ai që derën e hap
NË MBRETËRINË E HUMBUR
Ike nga dëshira
Për të jetuar
Por të gjallët
Ende s’i le të qetë
Trimat nuk vajtohen
Pa dritë në mbretërinë tënde
Të humbur
REKUIEM PËR PYELLIN E PRERË
Në Janinë hyra
Kur gjethet kishin rënë
Dhe drunjtë zhveshur rreth Kështjellës
Janinë, oh Janinë e Ali Pashës
Si nuk arrita të të shoh
Pyll të ri
ZARI
Të bëhet se je fitues
Veç ti ke hyrë në lojë
Të bëhet se dole në breg
Uji të ka bartur kushedi se ku
Të bëhet
Se jeton më në fund
Ti i harruar tashmë nën bli
Zari është art
Ai që e hedh
Ndan edhe humbjen
GRUAJA
Nuk është prej gjakut
Prej zjarrit është prej drite
Ndriçim i brendshëm i shpirtit
Nuk është prej gjumit
Nga rëra është nga uji
Humbet nëpër gishtërinj
ëndërr më tepër perëndi
Si libër i lashtë hapet
Do t’i lexohet fundi
Nuk është prej fjalëve
Dhe tërmetesh është, misteresh
Nga trajta drithëruese shket
Kohë në kohë diku shpaloset
Nga temperatura e trupit
Drejtpeshimin e humb
Nën hije të Njeriut
SHENJA
E shënove cakun
Mos e le
Pa e rrëzuar
Shkrehe deri sa ta qëllosh
Nuk të shkrepi
Fatkob je
Qyqe
Nuk kanë me të knue
NË MAJË TË TOMORRIT
Nuk u nda një shqiponjë
Udhë e lartësive, udhë e Abazalisë
Tërë frymë të papritura o i uruar
Sa harrova Lumin dhe Kosovën
Qenka vështirë të jesh perëndi
Njerëzit t’i shikosh nga maja
ETYD PËR SHQIPËRINË
Xhuxhe je
Xhuxhe moj
Pa mua
Dhe kurkushi jam
Jam kurkushi moj
Pa ty
Frymë e trup
Kush na i nami
Nën kupë të gastartë
Shqipëri moj
Pikë uji
Në shuplakë të t’eturit
KËNGA
Nuk këndohesh gjithmonë të jesh këngë
kurrë nuk këndohesh deri në fund
Muzikë e rëndë
Dhe nuk këndohesh krejt se mbarimi yt
Është fundi i pakryer i botës
Vdekje e gjatë e njeriut
