DRITARJA. Poezi nga   DRITA  LUSHI

RRUGA DREJT NËNËS


Sa here shkoj tek ime mё,
sytë
zёri
fytyra,
më marrin çehre fëmije
në ikje,
k’rrusem
marr dhimbje…!

DRITARJA

 

M’at’anë

Bie shi

Mbi çati,

Mbi pemë.

Bien gjethe,

Ne tokë

Eshtë ftohtё..

 

N’k’tё anë

Ata janë dy,

puthje gjerbin,

Është ngrohtë..

Mali

 

Mjergulla ngjitet n’ trup

t’Dajtit,

Si flok’t e bardha n’krye

t’plakut..

Natyra

 

Është si një vajzë me teka;

Te jep diellin dhe ta merr,

te jep shiun e t’dhuron ylber!

Zemra

 

Ti zemrёn e ke qelibar,

e t’fortë si kreshnik.

Po mue, m’kaplon nji marak

Hera – her’s pёr ty;

Kok’n mbshtes n’krah’nuer

Të ndigjoj ritmin,

Frym’marrjen,

Lёvrimin e gjakut n’dejé.

Zgjuar mbaj zemrёn time

T’ruajё tanden….

M’kaplon shpesh ky marak,

Nga dashnia pёr ty


UNË DHE LIQENI

 

Unë kolovitesha në gëzim,

teksa flokët krihja

në pasqyrën e Liqenit tim.

 

E Ai qeshte…

Valëzat njëra-tjetrën shtynë,

të shihnin me kë lozte ati i tyre viteshumë.

Ai qeshte nga kërshëria e tyre, qeshte më shumë.

Ato se dinin, që ai prej kohesh më priste,

 

të prekja blunë e tij, veç unë.

S’di pse më ngjante aq shumë me syrin e bijës time,

kur qeshte,

s’di pse duke e prekur ,

 

ndieja  buzët e prillit, edhe asaj dit-vjeshte…

 

Disa pulëbardha përplasën pak më tutje krahët, me valëzime.

Ai qeshte dhe me to…

Flatrat e tyre pikturonin mbi ne vështrime.

Ishte e djelë…

 

Unë isha kaq pranë sht(r)atit të tij.

Ne Tokën time, dita lëvizi akrepat prapa me një or’.

Veç unë lëviza para drejt tij dhe…e vodha në vargjet e mij.

Ai  qeshte dhe kur “vidhej” kështu…

 

Ishte e dielë,fundtetor

UNË  (S)E DI

 

Unë e di, që pa rënë akoma gjethet e fundit të vjeshtës,

Ti do gdhendësh mbi hapat e mij mozaikë dashurie.

Unë e di, që në partiturën e rrugëve të panjohura,

Do shkruhen fjalë të pathëna,të një alfabeti që ka autorë, ty dhe mua.

 

Unë e di që kur kokën të mbështes në trup të Tetorit,

Ca fjale do përshpërisim në vesh ,deri në mbërritjen tënde.

Unë e di, që pa ardhur dimri,

Ti do kesh kopmozuar këngë të reja me fjalëbuzët e mia.

 

Unë (s)e di…

 

E ndiej

 

FLIRT

Flirtoj me ditën;

e në një gotë bliri,

rrëkëllej  orët e saj;

me diellin luaj kaherë,

luaj, qysh në të parin maj;

 

 

Flirtoj me naten;

Fshehtas takoj

yje,

 

kometa,

 

planetë

e me  flokt’ e artë ,

qiellit i freskoj, prehërin e nxehtë;

 

 

 

Edhe pse hëna tretet si drapër nga xhelozia,

une  vazhdoj  e vazhdoj  me flirtet e mia;

Flirtoj me stinën,

me Majin,

me zogjtë,

flirtoj  dhe me  erën, nëpër kaltërsira.

 

 

 

Me Ty flirtoj ,

notoj syrit tënd,

ti dallgë- une në ty lodroj

 

 

 

Flirtoj  me fjalën,

me  buzën tënde, e më tutje,

Por…

Ah!

Kaq e pat  ky flirt

Më mbet’  aty një puthje


TANGO  MAGJIE

 

Si në një tango të magjishme,

hapat e mij fluturojnë drejt teje,

ashtu si buzët drejt njëra- tjetrës shkojnë,

për një puthje të ethëshme;

 

 

 

Të tuat – hapa burri -,

 

vijnë drejt meje të rëndë -më drithërojnë -,

sikur thellë ngulin rrënjë

e jetë kërkojnë

 

 

 

E unë, jetë të dhuroj.

Brenda saj, dashurinë time të ngrohtë, të bardhë;

 

Muzika hesht para nesh, hesht edhe ajo!

Sepse, tingujt jemi ne!

Une edhe Ti

në një hymn të vetëm – me  dashuri!

 

 

 

PARANDJENJË

 

E ndjej kthimin tënd,ndonse

ndonse akoma s’të kam parë,

as prekur akoma s’të kam.

Por unë e di që udhës së ylbertë ti je,

 

në shtatë korsitë ylberore

ku hapat e tu puthin ngjyrat.

 

 

 

Edhe në më thënsh se gabohem,

unë veç do të  qesh,

sepse e ndjej me shqisen time të tetë,

që natyra, veç dashurisë ia ka dhënë,

që Ti,

 

je udhës së ylbertë

duke rendur drejt meje.

 

 

 

E kur të shfaqesh

para meje qetësisht ,

veç hesht!

Fjalët  në memecëri degdisi

dhe buzët le të puthen pa zhurmë,

si gurrë të gurgullojë

malli i largësisë

e shpirtrat të njomen me dashuri.

 

 

 

Ti po kthehesh.

E unë,

e ndjej kthimin tënd

edhe pa të prekur,

ende pa të parë.

 

 

 

Sepse ti,

asnjë ditë s’ke munguar brenda meje!

Asnjë…

 

KUR U SHFAQ DASHURIA

 

Kur dashuria akoma s’kish shkelur

në shtigjet ku ecja,

isha një stinë e thatë,

një verë pa zogj,

një vjeshtë me plogështi të verdhë,

dimri me borë,

që  akullzonte  ditë e natë.

 

 

 

Isha viti me dymbëdhjetë muaj, që strukur

 

flinin pranë njëri- tjetrit,

isha statuja amorfe, rrethuar

nga gardhi i mendimeve

të mia të ngurta.

 

 

 

Kur jetën time e preku dashuria,

e shkelja shtigje të parrahura,

qeshë vera

ku zogjtë këndonin,

qeshë vjeshta,

 

ku e verdha puthej me jeshilen,

qeshë bora e dimrit

që mezi priste të shkrinte,

qeshë era,

 

që flladiste stinët e mia,

qeshë  stuhia,

që  rrëzoi gardhin

e  dyzimeve të mia


NJË POETI ANONIM

 

Nuk të njoh, as të kam parë ndonjëherë,

ndoshta as emri që përdor, s’është i vërtetë!

Por, besoj poezinë tënde natyrisht,

aq e bukur, e madhe dhe spontane,

e vërtetë, e çiltër, dhe e thjeshtë,

e njohur, dhe kokëulur njëkohësisht,

pa u mburrur, si ata që shkruajnë

me emër e mbiemër të madh,

(gabimisht!


TY DO TË TË DUA PRAPË

 

Çdo ditë, me një poezi të re rilind,

nje dashuri të re per vargjet cdo ditë,

une syrin tënd e kam hapin tim,

me hapin tënd, ti më çel një ditë.

 

 

 

S’di si  do të ndihem, kur të mbarojë  kjo poezi,

At’herë  kur e  vdekur do ndihem për së gjalli,

as kur të gdhihem e të ngrysem, pa tënden frymë,

e me sytë ulur, me vete t’përshpëris:

“Eh më mori, sa shumë më mori malli”

 

 

 

E në mos mbaroftë kurrë kjo  poezi,

Fjalën të jap, që çdo ditë e çdo natë,

më shumë do t’këndoj dhe shkruaj!

Përditë e për natë,pa ndalur anjë  çast,

vetëm ty, ty  do të të dua prapë.

 

 

 

 

 

PO TA DIJE…

 

Ah, ta dish!

Sa qesha me ty, aq dhe mendova thellë në heshtje.

Fola, po më shume s’fola.

Ti thashë dhe dot s’ti thashë të gjitha.

Të pyeta, por më shumë s’munda të të pyes.

Më tringëlliu nga gëzimi, po aq më dhëmbi zemra.

Të desha, dhe prap të dua.

 

Parreshtur mendoj kur s’të kam pranë :

Si mund të shpëtosh nga dashuria vallë?

 

Ah, ta dish…

më mirë,

më mirë mos dij, po duaj.

 

 

MIRËSIA

 

Unë e pashë!

Mbrëmë Ajo

këputi zinxhirët e dyshimeve,

të brengave,

të hamendjeve

e të vuajtjeve.

Po, po!

Besomëni ç’po ju them!

 

Mbrëmë Ajo,

Ia thau lotët vuajtes,

syve njerëzorë,

e buzeqeshjen çeli

në qiellin e tyre…

 

Unë e pashë Ate!

Ajo mori përdore dy femijë

ulur në trotuar,

dhe atë të moshuarin rrudheshumë

me dorën grusht nën mjekër.

 

Ish në të perënduar …

Besomëni ç’ju them!

Ajo erdhi…!

E njerëzit më lehtë frymuan.

 

Ajo erdhi!

Retë u shpërndanë

nga sytë këmbët,

u gremisën, vrapuan…

 

Ajo nuk puthi njeri,

prandaj ndoshta ju nuk ndjetë gjë.

Ajo puthi tokën, ajrin dhe qiellin..

Une e pashë ate puthje Mirësie dhe Paqeje!

E ndjeva

në ajrin tim.

 

Besomëni  ç’ po ju them!

Prandaj dita sot është më e bardhë …

 

Prandaj.


MJERGULL

Tri ditë,
as celulari,s’mё solli zërin tёnd,
as mali,
as mjergullat,
as kënga e detit,
as shkreptimat e mbrёmshme;
Vetem shi ra nga qielli.
Nje shi i marrë
dhe mall.

NË VEND TË

Nё vend të puthjeve,
ti si ujvarё
me lë tё qeshurën buzve.

 

PËRGJIGJU

Please enter your comment!
Please enter your name here