Një jetë me lot

Nga Alma Mehmeti
Rastësisht një prostitutë më tregoi jetën 
Që fëmijë e derisa rrugën mori gjatë
Lotët pa kuptuar mu mblodhën në mjekër
Me vehte thashë oh sa e pa fatë

Më tregoi për nënën e kish lënë jetime
Për babanë që shpejt humbjen zëvendësoi 
Për njerkën që jetën ja bëri gjithë mundime
Në fund rrugën e gjerë pa mëshirë i tregoi

Ajo fol e qante e unë degjo e qaja
Dhe rruga më dukej si pa mbarim
Herë me shami lotët asaj ja thaja
Dhe me të ndaja të shkretin dëshpërim

E dëgjova gjata dhe në fund i thashë
Ato që kanë shkuar s’kthehen më mbrapa
Jeta është ylber si brënda dhe jashtë
Del mbas shiut dhe nga dielli zë vapa

Mos i harro kurrë këshillat e nënës
Të rriti si lule plot aromë në saksi
Kur të mungon dërgoi të fala me hënën
Dhe pse nuk e sheh nëna pranë të rri

Për ty mund të flas pa fund

Për gruan mund të flas pa fund
Që kur hap sytë e deri sa i mbyll
Për atë malet nga vendi do tund
Dhe fjalët aq kollaj mund ti lidh

Për atë qënie që sakrifikon një jetë
Dhe kurrizin mban ulur sa i thyhet
Për mua është trëndafil me shumë fletë
E mbushur me aromë s’ka nevojë të lyhet

Grua që duart i pate aq të arta
Dhe me to krijove bukurinë
Jetën e ngrite si ndërtesat e larta
Kush kërkon ta prish ty lumturinë?

Veç buzëqeshje në fytyrë të shoh
Dhe kurrë në jetë su s’prapse grua
Ndaj për mua është kollaj të të njoh
Me vlera nga koka deri në të fundit thua

Ç’është respekti a e din?

Nuk të kërkoj më shumë respekt nga ç’të kam dhënë
As barabar kurrë s’ta kërkova
Veç fjalë të ëmbëla të kam thënë
Ç’është respekti nga ti se mësova

Përse e pretendon o njeri i shtrembër
Mos ndoshta je më i mirë a më i çmuar
Jetën nën zë më dhëmbë e kam hëngër
Ti mbas ligësisë tënde harruar

Ngriji sytë lart dhe hundën ule
Se unë jam i shtuar e i butë
Njëherë e mirë në mendje ngule
Po desha shtat pash nën dhe të fut

Lutju zotit dhe paqe kerko prej tij
Shokun e mikun respektoje në heshtje
Mos skërrmëllit ata dhëmbë të nxirë
Ti dhe me veten tënde bën përleshje

Kam kohë të hap rrugë, përsëri të lejoj
Autostradë makinash zgjeruar
Me ty luftën e ftohtë refuzoj
Nga ligësia dhe Zoti s’të ka bekuar

Nënë sa mall kam

Dua të dhuroj sot një puthje të ngrohtë
Edhe buqetën me lule ngjyra plot
Por deti ka ngritur një mur të fortë
Dëshiroj shumë por e kam të kotë

Ah moj nënë më ka marrë malli
Sa kohë kam që s’të puth tek balli
Mërguar, halli ynë si do vejë
Do mbetemi larg andej përtej

Mbyll sytë, ëndërroj puthjet e tua
Dërgoma edhe sot një puthje hua
Ta ruaj me të tjerat brënda në gji
T’më shuajnë mallin deri sa të vi

Me ty ndjehem gjithmonë i ri

Mos me prit në orët e vona zgjuar
Në dritare me këmishë trasparente
Unë eci nën dritën e henes menduar
Dhe mendja në trupin tënd me vente.

Me bën djalë të ri adoleshent ndonjëherë
Kur më vervitesh në shtrat e zhveshur
Kur larg ti me qëndron ma bën shpirtin vrer
Më kokë mënjanë dhe aq shumë e heshtur

Më ty njoha dashurinë e vërtetë
Dhe buzët e njoma si trëndafil mëngjesi
Kur veç për mua i hapen ato fletë
Dhe shpirtin e fjetur zjarr e prush ma ndezi

Mos me lër të shuhem,të vdes djalë i ri
Dhe kur këmbët përdhe t’me lene
Mbi kraharorit tim të rrudhur fli
Dhe atëherë do themi diçka të pa thene