Strukur në foletë e veta sythat rrinë
Diellin e prillit puthin, hanë e pinë
Me rrezet e tij shërojnë dashurinë
Tretur përtej dimrit e njerëzimit
Më në fund “Po” i thonë gjallimit
Sikur dimri edhe Ne
Shpirtin ua këpusim
E jetën ua ndalojmë
Natyra vajtoi dje
Sot vajtomë Ne
Pranvera luan me Të
Dimri luan me Ne
Strukur në frikën e tij njeriu rron
Diellin e prillit ethshëm dëshiron
I tij është ai, por atij nuk i takon
Dashuria e helmuar atë helmon
Ne, Krijues të kësaj Toke, besuam se ishim
Fuqi mbi Të, besuam se kishim
Dashnorë të përjetshëm besuam se ishim
Natyra ka ngritur krye
Kërkon të shpëtojë nga thundra Jonë
S’na fal, përdhosjen që i bëmë s’e harron
Pjella që qumështin e Nënës pështyn
Përjetë gjemba do të lindë
E shpëtim kurrë nuk do të ketë
Natyra mundi njerëzimin
Sot ka shpallur ngadhënjimin…
