Letërsi

Ja,më në fund edhe në Tiranë u hap një Hemingway...

Ndjeja një zbrazëtirë në gjoks. Kokën e kisha të rënduar. Një qiell i vrenjtur, atë paradite, dukej se ishte ulur enkas, si për...

1. Fshatra të tëra filluan të shkuleshin me rrënjë, siç shkulet një shelg nga stuhia. Po u prisheshin varret që ruanin kujtesën, dashurinë dhe dhimbjen, po prisheshin...

AJO DITE ME MENI Ajo dite me menii Qi te vijne nde e vone Kete shekull te zi Ta diege e ta pervelojne, Si profeta ban deshmi Me sibilene, po...

Që në hyrje të librit, Dritëroi shprehet se këtë libër ia dedikon Sadijes, bashkëshortes së tij, e cila i ka qëndruar në krah...

*** Sytë ndryshe nga dritaret kurrë nuk bien në dashuri me perdet *** futmë në sy dritë jepmë të pi shikimi yt qoftë orë e strehë për hapësirën e kohën time të pashtëpi *** nëse keni frikë nga zemrat e acarta ejani në qytetet e zjarrta të syve shëtitni në rrugët e tyre që flasin me yje *** midis teje e syve të mi pylli me dashuri pa psherëtima përherë i ri *** bie a nuk bie shi kam një lumë që vërshon në e nën sy ku plagët shëron duke u mbytur në bukuri *** sytë e tim ati zarfojnë diellin dimrin e çdo lloj acari rrënojnë nuk i lejojnë ushtritë e borës të ma pushtojnë shpirtin që ende rri shtrirë në pëllëmbën e dorës së tij duke përkëdhelur nënën *** sytë e saj pasqyra copa copa të thyera të shpërndara nëpër dyshemetë e ditëve të kryqëzuara ende ruajnë shëmbëlltyrat e puthjeve të bekuara që kthejnë kohë të shkuara në të tashme të jetuara *** pas shiut që bie nga sytë te lëndinat e humbjeve zogjtë e shpresave mblidhen kuvendojnë e këndojnë te pemët e zemrave *** sytë janë zogjtë pa flatra që çukitin dritë në breroren e diellit *** sytë e të mirit me mjaltim drite punojnë e mbjellin tokën e begatë të shpirtit të tjetrit si ai *** të lumtura të ëmbla a me brenga ditët flokët i krehin te pasqyrat e syve të dhimbjeve bukurane *** kur qielli lahet në ujërat e vakëta të këngëve që çelin te sytë dielli plot krejni ulet këmbëkryq në sofra rrethore shpirti *** kur sytë dalin për këngëtim errësira e përhënur shpërndahet duke vrapuar me të katra prej frikës se mos bie pre në grepat e dritës *** drita te sytë nuk vjen nga qielli por nga fëmijët që janë lindje të përjetshme dielli *** jashtë syve fillon hapësira ku vetëm këngët guxojnë të fluturojnë marramenthi që të porositin bileta për shpirtrat e bardhë *** në oborret e pasme të syve njeriu luan me lodra ëndrre e sokëllima lumnie *** në udhët e syve të nënës fëmijët janë pemë të qeshura drite të blertë *** edhe pse dielli qep fustane drite për sytë tanë ditët nusërojnë pa rroba në shtat *** dita ditës drita shihet në pasqyrat e syve tanë e nuk plaket duke na mësuar alfabetin e bukurisë *** fjalët e dritës marrin frymë e hedhin valle te sytë kur këngët e diellit bëhen buzë e ditëve që mundin rrëmete e çelin te çdo stuhi e pazbutur jete *** a mund të jetohet në sy ku nepërkat ngrohen mbi gjethe të njoma loti? *** themelet e shtëpive i kam hedhur në sytë e nëntë diejve vetëm se prapë aty ka vend për dritë pa kufi *** vetëm me dritë mësohen të gjitha gjuhët që dinë e flasin sytë.

Në fshatin tonë erdhi një i njohuri im nga fshati përballë luginës. Kisha kohë pa e takuar. U përqafuam si miq të vjetër që ishim...

Kishte një kohë të gjatë që qëndroja i shtrirë me duart nën zverk, nën hijën e një peme të madhe me dëgë të...

S'TË MBANË SHTRATI GJATË Mos mu ligshto o Çun Lajqi Se s'ka shtrat që të mbanë gjatë As s'ka limë që të topitë Siç e...